1.Ragdoll

Historia

We wczesnych latach sześćdziesiątych w Kalifornii pewna kobieta Ann Baker skojarzyła kotkę perską z kocurem birmańskim, tworząc nowa rasę - koty ragdolle. Koty te okazały się bardzo tolerancyjne i cierpliwe. Hodowczyni z tych przymiotów postanowiła osiągnąć zysk i utrzymywała, że koty te nie są wrażliwe na ból. Koty tej rasy zostały po raz pierwszy publicznie zaprezentowana w 1965 roku i wtedy również zdementowano informacje o ich rzekomej niewrażliwości.

Charakterystyka


Budowa ciała ragdolli odpowiada całkowicie ich dosłownie tłumaczonej nazwie (ragdoll - szmaciana lalka). Mimo że są silne i muskularne, na rękach właściciela zwisają jak kłębek gałganków. Masa ciała kocurów wynosi 7,5-10 kg, kotki są nieco mniejsze. Pełną dojrzałość osiągają w wieku około trzech lat.

Okrywa włosowa jest średnio długa, gęsta, miękka, w dotyku przypomina futro królicze. Nie filcuje się. Paleta kolorów na ciele tych kotów rozciąga się od bladobrązowego do ciepłego brązu. Oznaki, tak jak u kotów syjamskich, obejmują głowę, uszy, nogi i ogon. Duże owalne oczy mają piękny niebieski kolor.

Temperament


Ragdolle są nadzwyczaj czułe i łagodne. Są prawie całkowicie pozbawione instynktu walki, co oznacza, że nie bronią się, kiedy zostaną zaatakowane. Należy też zwracać szczególną uwagę na zabawy ragdolli z dziećmi, ponieważ ze względu na wyjątkową cierpliwość tych zwierząt, pozwalających dzieciom na wszystko, istnieje duże niebezpieczeństwo skrzywdzenia zwierzęcia. Mimo, że koty te nie reagują na zaczepki, najbardziej lubią towarzystwo osób spokojnych i zrównoważonych. Bardzo przywiązują się do właściciela i często chodzą za nim po domu jak małe szczeniaki. Nie należą do kotów o dużym stopniu aktywności, ale lubią zabawę i różnorodne zabawki. Mimo, iż nie są głośne, potrafią upominać się o swoje (np. o posiłek). Koty te są inteligentne i lubią sprawiać przyjemność swoim właścicielom, łatwo dają się ułożyć. Ragdolle najlepiej jest trzymać w mieszkaniu, ale w szczególnie korzystnych warunkach można je wypuszczać do ogródka.

Pielęgnacja


Ragdollom nie powinno zabraknąć dobrej opieki i pieszczot. Futro należy czesać regularnie co kilka dni. W większości koty te lubią być szczotkowane.

2.Koty Syberyjskie

Historia

Jest to jedna z naturalnych ras długowłosych - często porównywana z mainkunami i norweskimi kotami leśnymi. Według Harrisona Weira, inicjatora pierwszej wystawy kotów i autora książki "Our Cats and All About Them", koty syberyjskie były jedną z trzech długowłosych ras wystawionych na pierwszej wystawie w XVIII wieku. Obecnie można je spotkać na wystawach w wielu krajach świata. W USA hodowane są od 1990 roku.

Charakterystyka


Koty syberyjskie są duże, muskularne i silne. Kotki ważą 4 -6 kg, waga kocurów dochodzi do 8 -10 kg. Okres wzrostu wynosi u tej rasy około 5 lat. Tułów jest wydłużony, a tylne kończyny nieco dłuższe od przednich. Średniej wielkości głowa jest okrągła, policzki pełne. Niektóre osobniki mają na uszach pędzelki włosów jak u rysia. Duże oczy mają zwykle kolor zielony. Okrywa włosowa u kotów syberyjskich jest półdługa do długiej, wierzchnie włosy posiadają nieco oleistą strukturę, co sprawia, że futro jest wodoodporne. Ogon jest dość długi i puszysty. Koty te występują w wielu odmianach barwnych, oprócz umaszczenia kotów syjamskich.

Temperament


Koty syberyjskie są przyjacielskie i lojalne. Często są ciekawskie i podążają za swoim właścicielem po całym domu aby nie przegapić czegoś ciekawego. Uwielbiają wskakiwać na wysoko położone miejsca, dlatego ważne jest aby nie trzymać łatwo tłukących się przedmiotów na wysokich półkach. Koty te lubią zabawę i są bardzo towarzyskie. Dobrze traktują dzieci, łatwo też przystosowują się do towarzystwa innego zwierzęcia w domu.

Pielęgnacja


Jesienią i zima okrywa włosowa kotów syberyjskich wymaga bardzo niewiele szczotkowania, jednak późną wiosną i latem szczotkowanie powinno być na porządku dziennym, gdyż krótsze w tym okresie włosy mają skłonności do filcowania się.

3.Koty Tureckie Angora

Historia

Jest to jedna z najstarszych ras kotów. Koty te prawdopodobnie pochodzą od manula - kota udomowionego przez Tatarów. Przed wiekami przywędrowały z południowych części Rosji do Turcji, gdzie dziś uważane są za jeden ze skarbów narodowych. Przez ostatnie dziesięć wieków obecne były w literaturze i malarstwie. Ich wizerunki można spotkać na wielu XVIII i XIX- malowidłach. Również w XIX wieku pierwsze angory sprowadzone zostały do USA. Były one jednak przeznaczone tylko dla bogaczy. Ich cena wynosiła bowiem około 3500 dolarów, a była to w owych czasach prawdziwa fortuna.

Niestety, z początkiem XX wieku kotów angorskich zaczęto używać do hodowli kotów perskich. Angory zostały prawie zupełnie zapomniane.

W 1930 roku rząd Turecki zdał sobie sprawę, że ta narodowa rasa zagrożona jest całkowitym wyginięciem. Przeprowadzono program jej ratowania. Koty angorskie (lub przypominające je wyglądem) z różnych stron kraju przewieziono do ankarskiego zoo, gdzie założono ich hodowlę, która istnieje do dzisiejszego dnia. Obecnie jest to rasa bardzo popularna i hodowana w wielu krajach świata.

Charakterystyka


Angory maja harmonijna budowę ciała. Są średniej wielkości, proporcjonalne, smukłe i silne. Maja lekko wydłużony tułów. Ich ruchy są zwinne i pełne gracji. Głowa jest wyraźnie klinowata, oczy duże, okrągłe i lekko skośne. Istnieją osobniki z odmiennie zabarwionymi oczami. Futro kotów angorskich jest długie i jedwabiste w dotyku - latem nieco krótsze niż zimą. Długi puszysty ogon przypomina ogon lisa. Angory ważą od 2,5 do 4,5 kg.

Koty te występują w wielu odmianach barwnych, niestety wielu hodowców preferuje kolor biały. Dążenie do hodowli wyłącznie białych osobników nie jest korzystne dla zdrowia tych zwierząt, ponieważ gen powodujący białe umaszczenie jest również odpowiedzialny za wiele poważnych defektów takich jak głuchota, wysoka śmiertelność płodów oraz uszkodzenia serca.

Temperament


Koty angory są wspaniałymi przyjaciółmi człowieka. Bardzo przywiązują się do swojego właściciela. Ich żywiołowy temperament sprawia, że uwielbiają się bawić, biegać i są ciekawe wszystkiego, co dzieje się wokół nich. Świetnie skaczą. Lubią również towarzystwo dzieci. Doskonale czują się w mieszkaniu, ale równie chętnie przebywają w ogródku.

Pielęgnacja


Jak wszystkie koty długowłose, wymaga regularnego czesania. Ich futro jest stosunkowo łatwe do utrzymania w dobrej kondycji.

4.Koty Norweskie Leśne

Historia

O tych kotach wspomina się już w norweskiej mitologii. W starych bajkach norweskich występują one jako czarodziejskie istoty. Koty te przemierzały świat wraz z Wikingami, chroniąc zapasy zboża na morzu i na lądzie.

Rasę tę uznano w Norwegii i wystawiono w Oslo już w roku 1930, jednak po II Wojnie Światowej została ona prawie zapomniana. Dopiero na początku lat 70-tych grupa miłośników rozpoczęła ponownie hodowlę tych pięknych kotów. Powtórne uznanie rasy miało miejsce w 1972 roku.

Charakterystyka


Jeżeli zdecydujemy się na zakup kota norweskiego, to tak jakbyśmy dostali dwa koty w cenie jednego. Tak bardzo różni się jego okrywa włosowa letnia od zimowej. W większości przypadków futro letnie jest krótkie i tylko po ogonie można wtedy stwierdzić, że mamy do czynienia z kotem długowłosym. Jesienią wyrasta na powrót futro zimowe i pojawiają się znowu typowe cechy tych kotów.

Zwierzęta te mają gęste, wełniste podszycie, okryte przez błyszczące, nie nasiąkające wodą włosy. Są to koty długonogie, mają wydłużony, mocny tułów, charakterystyczną trójkątną głowę z długim prostym nosem. Umiejscowione wysoko uszy zwracają uwagę pędzelkami włosów, które sterczą na ich wierzchołkach jak u rysiów. Waga kocurów wynosi 6-9 kg, kotek 3,5-4,5 kg. Dopuszcza się wszystkie warianty umaszczenia oprócz barwy czekoladowej i lila.

Temperament


Norweski kot leśny, jak większość kotów, jest członkiem rodziny. Zachowuje się z rezerwą w stosunku do obcych i odpowiednio do warunków w swojej ojczyźnie są bardzo ostrożne. Przy bliższym poznaniu są przyjacielskie i delikatne. Dobrze przystosowują się do swoich właścicieli i nie są zbyt wymagające. Choć lubią pieszczoty, nie można zaliczyć ich do "kanapowców". Świetnie skaczą i wspinają się na drzewa. Istnieją także dowody na to, że koty mieszkające w pobliżu strumieni.....łowią ryby. Najlepiej czują się w domu z ogrodem. Jeżeli jednak trzymane są w mieszkaniu, muszą mieć dużo miejsca do biegania i zabawy.

Pielęgnacja


Futro wymaga czesania raz w tygodniu lub częściej. Jedynie podczas miesięcy letnich, kiedy wypadają włosy zimowe, szczotkowanie i czesanie jest na porządku dziennym. Należy uważać, aby nie tworzyły się kołtuny.

5.Koty perskie

Historia

Ojczyzną kotów perskich jest Turcja. Tam też hodowane były już przeszło 500 lat temu. Pewne jest, że obecny wygląd tych kotów odbiega znacznie od wyglądu ich przodków. W Europie koty perskie rozprzestrzeniły się w XVI wieku. W Anglii i Francji krzyżowano je z kotami angorskimi i w końcu uzyskano zwierzęta o jedwabistej budowie futra, charakterystycznej dla dzisiejszych kotów perskich. Systematyczna pracę hodowlaną rozpoczęto w 1871 roku.

W Polsce do roku 1939 istniał Klub Miłośników i Hodowców Kotów Rasowych z Sekcją Kotów Perskich. Prowadzono ich rejestrację i księgi rodowodowe. Niestety, wojna zaprzepaściła tę pracę. Po II Wojnie Światowej nieliczna ilość kotów perskich była hodowana w Polsce. Dopiero w latach siedemdziesiątych Jolanta Kotłubiej sprowadziła z Niemiec parkę kotów, m.in. kotkę Thurid von Garmshof, którą śmiało można nazwać matką kotów perskich w Polsce. W dziewięciu miotach wydała ona na świat 36 kociąt. Od tego czasu hodowla kotów perskich w Polsce rozwija się bardzo dynamicznie.

Charakterystyka


Koty perskie można nazwać arystokracją wśród kotów. O ich wyjątkowej urodzie stanowi przede wszystkim wspaniała okrywa włosowa: długa, jedwabista i gęsta. Piękna, długa kryza wokół szyi powinna być obfita i zakrywać całą pierś. Koty perskie charakteryzują się ogólnie masywną budową. Wydają się krępe ze względu na krótkie łapy i szeroką pierś oraz krótką i masywną szyję. Mają muskularne łopatki i grzbiet. Posiadają mocne kończyny zakończone dużymi, okrągłymi poduszeczkami z pęczkami włosów między palcami. Ogon powinien mieć długość proporcjonalną do reszty ciała. Głowa persów jest okrągła i masywna. Policzki są pełne, a czoło wypukłe. Nos mały, krótki i szeroki. Koty te mają mocne i szerokie szczęki oraz wydatną brodę. Uszy są małe i lekko zaokrąglone, z ładnymi pęczkami dłuższych włosów. Oczy muszą być duże, wyraziste i błyszczące, rozstawione daleko od siebie. Wyróżnia się około 114 odmian barwnych kotów perskich.

Temperament


Koty perskie w porównaniu z innymi rasami wykazują najwyższy stopień udomowienia. Zatraciły zdolność do polowania, nie mogą więc tępić myszy czy szczurów. Odznaczają się za to wspaniałym charakterem i niezwykłą wiernością. Koty te są spokojne, łagodne, przymilne, nie chodzą po firankach, nie gryzą i nie drapią. Okres rui też zazwyczaj przechodzą ciszej i łagodniej. Obdarzone są wysoką inteligencją a przypisywana im flegmatyczność wynika z opanowania i spokoju - nigdy z tępoty. Są to typowe kanapowe i najlepiej czują się w domu. Są wspaniałymi towarzyszami życia dla ludzi w każdym wieku. Także ich głos jest cichy, melodyjny i przyjemny dla ucha.

Pielęgnacja


Bujna okrywa włosowa kotów perskich wymaga codziennego czesania, najlepiej metalowym grzebieniem. Od czasu do czasu należy je kąpać, zawsze po uprzednim uczesaniu. Do kąpieli trzeba kota przyzwyczaić w młodym wieku.

6.Koty Egzotyczne

Historia

Koty egzotyczne zostały oficjalnie uznane za rasę w 1966 r., a w 1985 r. umieszczono je w zestawieniu FIFe razem z kotami perskimi. Przez długi czas były uważane za mieszańce nie akceptowane w wielkim świecie kociej arystokracji. Dopiero w latach 80. zdobyły uznanie i sympatię. Obecnie są bardzo popularne w całej Europie.
Koty egzotyczne wyhodowano w Stanach Zjednoczonych krzyżując amerykańskie koty krótkowłose z persami. Próbowano także skojarzyć koty perskie z burmańskimi, ale ich potomstwo nie było wystarczająco efektowne. W Anglii hodowcy połączyli persa z krótkowłosym brytyjczykiem.
Uzyskanie linii hodowlanej kotów egzotycznych było dość proste. Długi włos jest cechą recesywną, dlatego przy kojarzeniu kotów długowłosych z krótkowłosymi w pierwszym pokoleniu zawsze otrzymamy kocięta krótkowłose. Przy odpowiedniej selekcji i doborze par można bez trudu hodować "krótkowłose persy". Trzeba jednak pamiętać, że osobniki o krótkim włosie mogą być nosicielami genu odpowiedzialnego za powstawanie długiej szaty i zdarza się, że po skojarzeniu dwóch krótkowłosych kotów może urodzić się długowłose potomstwo.

Charakterystyka


Pod względem budowy koty egzotyczne są dokładną kopią persów, różnią się tylko długością okrywy włosowej. Przez długi czas nazywano je nawet krótkowłosymi persami. Dzięki podobieństwu do kotów perskich zwierzęta te mają sympatyczny, laleczkowaty wyraz "twarzy", ale szatę zdecydowanie łatwiejszą w pielęgnacji. Ich futerko jest podobne do szaty kotów brytyjskich krótkowłosych, ma jednak nieco gęściejszą i mocniejszą strukturę.
Egzotyk będzie odpowiednim przyjacielem dla ludzi, którym podoba się miła, "dziecinna buzia" persa, ale nie lubią kotów długowłosych, bądź nie mają czasu na ich pielęgnację. Dla każdego, kto lubi spokojne, zrównoważone i nieabsorbujące zwierzęta kot egzotyczny będzie idealnym domownikiem.

Temperament


Pod względem charakteru koty egzotyczne nie różnią się od swoich długowłosych kuzynów, mają tak samo zrównoważony temperament i spokojne usposobienie. Z natury są bardzo łagodne i wesołe, znana jest ich skłonność do zabawy i niezwykłe przywiązanie do właściciela. Egzotyki uwielbiają pieszczoty, są przyjacielskie, nigdy nie zachowują się agresywnie i są doskonałymi towarzyszami dla dzieci. Wyjątkowo zgodne, bez problemów zaakceptują inne zwierzęta w swoim otoczeniu.
Złoto i srebrno umaszczone osobniki mają żywsze usposobienie.

Pielęgnacja


Pielęgnacja kotów egzotycznych jest niezmiernie łatwa. Wystarczy raz w tygodniu porządnie kota wyszczotkowac, co dodatkowo poprawia ukrwienie krwi. Jeżeli nasz pupil ma, podobnie jak koty perskie, bardzo płaską część twarzową, musimy pamiętać, że może mieć kłopoty z oddychaniem lub nadmiernie łzawiące oczy.

7.Koty Birmańskie

Historia

Koty birmańskie pojawiły się w Europie w 1920 roku. Sprowadził je do Francji amerykański milioner M.Vanderbild, który kupił parę świętych kotów od zakonnika ze świątyni Lao Tsun w Birmie. Z nabytej pary podróż przeżyła tylko kotka. Na szczęście była w ciąży i jej potomstwo dało początek hodowli tej rasy w Europie. Niestety II Wojna Światowa położyła kres wysiłkom hodowców. Trzeba było następnych dwudziestu lat, aby można było zaprezentować na wystawach tę piękną rasę kotów. Dokładne pochodzenie i geneza tej rasy wciąż jeszcze nie są do końca wyjaśnione. Znane są natomiast legendy, z których jedna głosi, że przed wiekami ludność zamieszkująca Birmę wybudowała na cześć bogini Tsu - Kya - Kse świątynię Lao -Tsun. Pewnego wieczoru w obliczu posągu bogini ze złota, z oczami z błękitnych szafirów, został zamordowany przez bandytów modlący się kapłan. Sihn, biała kotka żyjąca w świątyni usiadła na zwłokach kapłana i spoglądała z wyrzutem na złotą statuę. Wówczas promieniujący blask statuy zabarwił biel okrywy włosowej kotki na kolor złotożółty, nogi na kolor brązowy, a oczy stały się błękitne jak oczy bogini. Jedynie palce kotki, które były wsunięte w zwłoki kapłana zostały białe. Następnego dnia wszystkie koty zamieszkujące świątynie wyglądały jak kotka Sihn. Koty te świętego miejsca nie opuściły i po siedmiodniowym czuwaniu przy zwłokach towarzyszyły duszy kapłana wędrującej w zaświaty. Od tego czasu gdy główny kapłan umiera, koty birmańskie wybierają następcę przez otoczenie wybranego kołem.

Charakterystyka


Idealny Birman jest duży, ma nieco wydłużony masywny tułów i krótkie mocne kończyny z pięknie zaokrąglonymi łapami. Koty te zaliczamy do półdługowłosych. Futro jest delikatne i jedwabiste - dość łatwe do pielęgnacji, gdyż nie ma skłonności do tworzenia się kołtunów. Puszysty, bogato owłosiony ogon noszony bywa podobnie jak u wiewiórki (skierowany do góry). Charakterystyczną cechą kotów birmańskich są białe "skarpetki" na wszystkich czterech łapach. Okrywa włosowa jest barwy skorupek jaj kurzych, z wyraźnymi oznakami tak jak u kotów syjamskich. Są bardziej wrażliwe na zimno niż inne rasy kotów. To sprawia, że niekiedy lubią spać pod kołdrą.

Temperament


Koty birmańskie są bardzo wyrównane i odznaczają się dobrym zachowaniem. Są nadzwyczaj łagodne i bardzo przywiązują się do ludzi. Dlatego szybko się smucą, jeżeli osoba, do której się przywiązały, wyjeżdża na dłuższy czas. Są bardzo ciekawskie wszystkiego, co je otacza. W pewnych okolicznościach stają się bojaźliwe, np. kiedy przychodzą do domu obce osoby. Wtedy uciekają i kryją się w najciemniejszy kąt. Ale bywa, że pozwalają się głaskać, a nawet wchodzą na kolana. Koty birmańskie najbardziej lubią towarzystwo osób spokojnych i zrównoważonych. Są łatwe w pożyciu i żyją w zgodzie z innymi zwierzętami: psami, kotami a nawet królikami. Lubią dzieci. Dobrze się uczą, jeśli można się nimi intensywnie zajmować. Preferowanym przez koty birmańskie środowiskiem jest przeważnie mieszkanie, ale przyzwyczajają się tez do wychodzenia z domu.

Pielęgnacja


Dla ich zdrowia niezbędne jest wysokowartościowe pożywienie o odpowiednio wyważonym składzie. Konieczne jest również regularne czesanie i szczotkowanie, jednak nie trzeba tego robić codziennie tak jak w przypadku kotów perskich

8.Koty Tureckie Van

Historia

Kot turecki Van to kot angorski pochodzący z rejonu jeziora Van w Turcji. Od wieków są tam zadomowione i przyzwyczajone do życia z ludźmi. Po raz pierwszy sprowadzono go do Wielkiej Brytanii w 1955 roku, a oficjalnie uznano za rasę w 1969.

Charakterystyka


Nie istnieją odmiany tej rasy. Futro kotów jest białe z kasztanowymi oznakami pomiędzy uszami, oczami i na ogonie, gdzie na przemian występują ciemniejsze i jaśniejsze obręcze.
Ciało kota jest muskularne i długie, lecz kościec delikatny. Z powodu gęstego futra nogi wydają się grubsze niż są w rzeczywistości. Stopy małe i okrągłe.
Koty te maja trójkątną głowę obramowaną futrem, długi nos, mocny i płaski podbródek. Ich oczy są małe, okrągłe i blisko osadzone. Uszy duże, zaokrąglone i zarośnięte pędzelkami włosów, zaś w środku różowe. Ogon jest średnio długi i obficie owłosiony.
Typowe wady kotów tej rasy to: nierozwinięta muskulatura, okrągła głowa oraz dodatkowe oznaki na ciele.

Temperament


Ci przedstawiciele rasy, którzy urodzili się lub wychowali w pobliżu wody, uwielbiają pływać i radzą sobie z tym całkiem nieźle (łapią nawet mniejsze rybki). Dzięki temu łatwo je kąpać. Wielu zwolenników tych kotów twierdzi, że nie gardzą one kąpielą w wannie wypełnionej ciepłą wodą. W takim przypadku konieczne jest jednak osuszenie kota po kąpieli, aby nie doszło do przeziębienia. Podczas kąpieli ważną rolę odgrywa również temperatura wody - powinna być zbliżona do temperatury ciała kota czyli mieć ok. 38 stopni C.
Kot turecki Van jest kotem domowym od wieków i w rezultacie jest bardzo uczuciowy w stosunku do wszystkich członków rodziny. Niemniej jednak wybiera sobie ulubieńców, często osoby o podobnym, spokojnym charakterze. Rasa ta jest niezwykle inteligentna, ale z powodu zmniejszonej aktywności inteligencja nie ujawnia się na każdym kroku. Takiego kota zadowala życie w domu, ewentualnie z dostępem do ogrodu.

Pielęgnacja


Poleca się codzienne wyczesywanie kota szczotką, podobnie jak okresowe kąpiele. Mięso stanowi podstawę diety, ale koty te nie są w ogóle wybredne. Aby nie doszło do głosu nerwowe usposobienie niektórych osobników, koty należy wychowywać łagodnie choć stanowczo.
W jednym miocie rodzą się zazwyczaj cztery kocięta.

9.Koty z wyspy Man (Manx)

Historia

Istnieje wiele legend o powstaniu tej rasy. Jedna z nich mówi, ze koty te powstały na Arce Noego. Ponieważ przybyły w ostatniej chwili, kiedy Noe zamykał wrota, przez nieuwagę przytrzasnął im ogon. Tak więc ich potomstwo pozbawione jest ogonów.
Inna legenda mówi o galeonie, który zatonął w XVI wieku w pobliżu Irlandii. Na pokładzie miały podobno znajdować się czarne bezogoniaste koty, które znalazły ratunek na wyspie Man i na niej się dalej rozmnażały.

W rzeczywistości koty te powstały w wyniku spontanicznej mutacji kilkaset lat temu i według wielu źródeł stało się to istotnie na wyspie Man. Wielowiekowa izolacja od innych ras spowodowała, że brak ogona stał się powszechną cechą, ponieważ zmutowany gen (odpowiedzialny za brak ogona) jest genem dominującym.

Charakterystyka


Koty z wyspy Man są średniej wielkości, lecz dzięki mocnej budowie kośćca robią wrażenie silnych i masywnych. Mają bardzo krótki tułów, boki ciała dość głęboko opuszczone. Tylne kończyny są w widoczny sposób krótsze od przednich. Sprawiają ogólne wrażenie okrągłych, lecz właściwie wyważonych. Tam gdzie u innych kotów zaczyna się ogon, u kotów z wyspy Man jest widoczna wyraźna dziura. Istnieją też koty z wyspy Man z ogonem szczątkowym, nie może on być jednak dłuższy niż 3 cm. Koty, które rodzą się z dłuższym ogonem nie mogą być wystawiane jako rasowe, są jednak wykorzystywane w hodowli w celu zachowania zdrowej rasy.

Dopuszczalne są wszystkie odmiany barwne. Zakazane są natomiast oznaki jak u kotów syjamskich, ubarwienie dzikie, cętkowane, kolor czekoladowy i lila. Koty te mogą być krótko lub długowłose. Kocury ważą około 4,5-5,5 kg, kotki są nieco mniejsze. Pełną dojrzałość zwierzęta te osiągają w wieku około pięciu lat.

U niektórych kotów tej rasy może występować schorzenie zwane czynnikiem kotów z wyspy Man. Może on powodować, że zwierzęta te chodzą niepewnie, a nawet kuśtykają, żeby poruszać się naprzód. Utrudnione jest wydalanie moczu i kału, mogą też wystąpić zmiany polegające na deformacji mózgu. Czynnik ten najczęściej ujawnia się przed czwartym miesiącem życia, dlatego też najlepsi hodowcy nie sprzedają nigdy kotów poniżej tego wieku. Poza tym są to koty zdrowe i często dożywają dwudziestu lat.

Temperament


Koty z wyspy Man są łagodne, przyjazne i czułe. Mają najbardziej psi charakter spośród wszystkich kotów: bardzo przywiązują się do swoich właścicieli i wykazują skłonności do pilnowania domu. Jakikolwiek szum czy hałas powoduje ich reakcję, którą może być prychanie lub nawet atak. Można nauczyć je aportować i przychodzić na dźwięk gwizdka. Szybko uczą się reagować na komendę "nie wolno". Lubią też jazdę samochodem i nie boją się wody. Uwielbiają się bawić, dobrze skaczą (często wybierają wysokie miejsca w domu na odpoczynek), są też wspaniałymi łowcami myszy. Są to koty "rozmowne", ale ich głos jest cichy w stosunku do ich wielkości. Najbardziej odpowiada im towarzystwo osób spokojnych i zrównoważonych, nie stronią też od dzieci, o ile te nie robią zbyt wiele hałasu. Zgodnie żyją z innymi zwierzętami domowymi, podobno akceptują nawet ptaki i rybki.

Pielęgnacja


Należy bardzo pilnować prawidłowej wagi. Futro wymaga regularnego czesania, zwłaszcza u odmiany długowłosej.

10.Savannah

Historia

Savannah to kot wyhodowany z krzyżowania afrykańskiego serwala i kota domowego. Pierwszy udokumentowany przypadek pochodzi z wczesnych lat 80-tych z USA, stan Pensylvania . Zostały uznane jako odrębna rasa przez TICA oraz amerykańską organizację hodowlaną REFR.


Charakterystyka

Jest to kot o wyraźnym, cętkowanym umaszczeniu i budowie delikatniejszej od bobcata.
Savannah jest bardzo podobny do swojego dzikiego przodka. Uszy ma duże, wyraźne "pufiaste" policzki, wydłużony korpus i nogi. Cętki na futerku są zawsze czarne lub brązowe. Kształt pyszczka bardzo przypomina pyszczek serwala.
Savannah jest kotem unikalnym. Głównym tego powodem jest skromność puli genów i bardzo małe mioty.


Temperament

Ma bardzo przyjacielski charakter, uwielbia zabawy i w odróżnieniu od większości kotów nie stroni od wody.

Ciekawostki


UWAGA istnieją dwie różne rasy o tej samej nazwie. W Wielkiej Brytanii wyhodowano nową rasę kotów, którą także nazwano Savannah. Rasa powstała w wyniku krzyżowania kotów Bengalskich i Syjamskich. Efektem takich zabiegów hodowlanych jest niebieskooki kot o budowie syjama, ale z ubarwieniem kotów bengalskich